تاندونیت و هرآنچه در مورد آن لازم است بدانید

یکی از آسیب های رایجی که در ورزش رخ می دهد و اکثر افراد ممکن است به آن دچار شوند مربوط به تاندونیت است، این آسیب می تواند در هر یک از مفاصل بدن رخ دهد، اما رایج ترین آن ها دست و پا هستند. اما علل بروز این آسیب چیست؟ آیا قابل درمان است؟ چگونه میتوان آن را تشخیص داد؟

در ادامه و این مطلب از سایت کلینیک خانه درد قصد داریم تا به صورت کامل تمامی جزئیات مربوط به این عارضه را بررسی کنیم. بنابراین توصیه می کنیم حتما تا انتها این مطلب همراه ما باشید.

تاندونیت چیست؟

تاندونیت به ورم و التهاب تاندون‌های اطراف مفصل گفته می‌شود. تاندون‌ها، که رشته‌های قوی فیبروس هستند، عضلات را به استخوان متصل می‌کنند. هدف اصلی تاندون‌ها تقویت و پشتیبانی استخوان و عضلات است، اما در صورت تحمل فشار اضافی یا استفاده بیش از حد، ممکن است آسیب ببینند.

تاندونیت معمولاً ناشی از فشار، تکانه‌های مکرر و حرکات یا وضعیت‌های نادرست است که باعث آسیب و التهاب در تاندون می‌شود. که التهاب می‌تواند به درد، تورم و محدودیت حرکت منجر شود.

تاندونیت می‌تواند در هر بخشی از بدن رخ دهد، اما متداول‌ترین مکان های تاندونیت عبارتند از:

– تاندون آخیل (تاندون پشت ساق): درد و التهاب در ناحیه پشت ساق و آرنج پا.
– تاندون بالای بازو: منجر به درد در حرکت بازو می‌شود.
– تاندون شانه: باعث درد و تنگی در حرکت شانه می‌شود.

انواع تاندونیت

تاندونیت شانه

تاندونیت می‌تواند در بخش‌های مختلف بدن رخ دهد و با توجه به مکان آن، انواع مختلفی دارد. برخی از انواع شایع تاندونیت عبارتند از:

1. تاندونیت آخیل: آخیل یا تاندون پشت ساق که متصل به عضله ساق است، ممکن است به دلیل استفاده زیاد و یا ورزش هایی که نیاز به پرش و بالا رفتن دارد، مورد آسیب قرار بگیرد.

2. تاندونیت آکیلس: تاندون آکیلس که متصل به عضله آخیل در پا و ساق است، می‌تواند به دلیل استفاده زیاد، فشار یا ضربه های ناخواسته آسیب ببیند.

3. تاندونیت ران: تاندونیتی که در منطقه استخوان ران قرار دارد و می‌تواند به دلیل استفاده زیاد، ورزش‌های خاص یا جراحی رخ دهد.

4. تاندونیت شانه: تاندونیت در منطقه تاندون‌ها و عضلات شانه که معمولاً به دلیل فشار های زیاد بر دست و بازو ایجاد می‌شود.

5. تاندونیت مچ دست: تاندونیتی که در منطقه تاندون‌ها و عضلات درون مچ دست رخ می‌دهد، ممکن است به دلیل استفاده زیاد از مچ دست و حرکات تکراری ایجاد شود.

انواع دیگری از تاندونیت نیز وجود دارد که با توجه به مکان آنها، ممکن است تاندونیت پا، تاندونیت زانو، تاندونیت مچ پا و غیره نامیده شوند. برای تشخیص و درمان درست، بهتر است با پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و روش درمان مناسب تعیین شود.

همچنین بخوانید: رایج ترین آسیب مفاصل در ورزش + درمان

علائم تاندونیت

علائم تاندونیت ممکن به شرح زیر باشند:

درد:

درد یکی از علائم اصلی تاندونیت است. معمولاً درد در ناحیه ای که تاندون قرار گرفته است وجود دارد. می‌تواند ملایم و پراکنده یا حاد و شدید باشد و بیشتر در هنگام استفاده از تاندون یا فعالیت‌های مربوطه بروز کند.

تحرک محدود

تاندونیت ممکن است باعث محدود شدن حرکت در ناحیه مورد تحت تأثیر شود. که می‌تواند منجر به دشواری در انجام فعالیت‌های روزمره شود و مانع از حرکت طبیعی باشد.

تورم

التهاب تاندون‌ها ممکن است منجر به تورم در ناحیه آسیب دیده شود. تورم ممکن است به صورت ملایم و محدود یا به شدت بیشتر باشد.

حساسیت لمسی

معمولاً ناحیه آسیب دیده تاندون حساس به لمس می‌شود. یعنی لمس آن می‌تواند درد و عدم راحتی ایجاد کند.

سختی و گرفتگی

تاندونیت ممکن است به سختی و گرفتگی تاندون منجر شود. این علامت ممکن است در ناحیه مورد تحت تأثیر قرار گرفته یا در طول تاندون پدید آید.

مهم است توجه داشته باشید که علائم ممکن است بسته به موقعیت و شدت تاندونیت، متفاوت باشند. برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، همواره بهتر است به فوق تخصص ارتوپدی مراجعه کنید.

علت تاندونیت و عوامل خطر

علت تاندونیت

تاندونیت ممکن به علت چدین عامل ایجاد شود و برخی از علل و عوامل خطر آن عبارتند از:

استفاده زیاد:

استفاده زیاد و بیش از حد از تاندون می‌تواند باعث تحریک و التهاب آن شود. فعالیت‌های روزانه یا ورزش‌های خاص که نیاز به استفاده مکرر و شدید از تاندون دارند، می‌توانند عامل اصلی تاندونیت باشند.

ورزش ناقص یا فعالیت نامناسب:

استفاده نادرست از تکنیک ها در ورزش، انجام حرکات نادرست و بدون تمرین صحیح می‌تواند باعث تحمیل فشار غیرطبیعی بر روی تاندون‌ها شود و تاندونیت را ایجاد کند.

جراحی یا آسیب مکانیکی

آسیب مستقیم به تاندون ناشی از ضربه، سانحه یا جراحی ممکن است منجر به تاندونیت شود.

بیماری‌های التهابی

برخی بیماری‌های التهابی مثل آرتریت روماتوئید و لوپوس اریتماتوئید باعث تحریک و التهاب تاندون‌ها می‌شوند.

عوامل شیمیایی

برخی عوامل شیمیایی مانند داروها یا تماس مستقیم با مواد شیمیایی می‌توانند باعث تحریک و التهاب تاندون‌ها شوند.

عوامل خطر فردی

عوامل خطری مانند سن بالا، نیاز به فعالیت های شدید و حرکات تکراری، چاقی، ضعف عضلات، عدم انجام مطلوب و گرم کردن قبل از فعالیت می‌توانند خطر ابتلا به تاندونیت را افزایش دهند.

به طور کلی، این عوامل می‌توانند تحریک و آسیب به تاندون‌ها ایجاد کنند و باعث تاندونیت شوند. برای جلوگیری از تاندونیت، حفظ فعالیت و ورزش مناسب، استفاده از تکنیک‌های صحیح، استراحت کافی و گرم کردن قبل از فعالیت می‌تواند مفید باشد.

تشخیص تاندونیت چگونه است؟

تشخیص تاندونیت معمولاً توسط پزشک انجام می‌شود و شامل مراحل زیر است:

1. مصاحبه و تاریخچه بیمار

پزشک با شما درباره علائم و نشانه‌های موجود صحبت خواهد کرد و تاریخچه بالینی شما را جمع‌آوری می‌کند. که شامل نوع و شدت درد، فعالیت‌هایی که شما انجام می‌دهید که درد را تشدید می‌کند، زمان بروز علائم و هرگونه عوامل خطر دیگر است.

2. بررسی فیزیکی

پزشک احتمالاً ناحیه مورد تأثیر را بررسی کرده و آن را لمس می‌کند تا محل درد و تورم را مشخص کند. او ممکن است حرکت و قدرت تاندون را ارزیابی کند و از شما بخواهد حرکات خاصی انجام دهید تا رفتار تاندون را بررسی کند.

3. آزمایش‌های تصویری

پزشک ممکن است برای تأیید تشخیص و بررسی بیشتر از آزمایش‌های تصویری مانند ام‌آرآی، سونوگرافی یا ایکوگرافی استفاده کند. این آزمایش‌ها می‌توانند نشان دهنده التهاب، تمامیت تاندونی، ترشحات مفاصل و هرگونه آسیب یا شکستگی در تاندون باشند.

مهم است که به پزشک خود درباره هرگونه علائمی که شما تجربه می‌کنید و سوالات خود در مورد تاندونیت بگویید. این موارد به او کمک می‌کند تا تشخیص صحیح را قرار دهد و برنامه درمانی مناسب را برای شما تنظیم کند.

درمان تاندونیت

درمان تاندونیت

درمان تاندونیت بستگی به شدت و نوع آن دارد. در صورتی که تاندونیت شما ملایم باشد، درمان معمولاً شامل اقدامات خودمراقبتی و تغییرات در فعالیت‌های روزمره شما است. اما در صورت تاندونیت شدیدتر، ممکن است درمان دارویی، فیزیوتراپی و یا در موارد شدیدتر، جراحی نیاز باشد.

در هر صورت، مهم است که با پزشک خود درباره بهترین روش درمانی برای شرایط خاص خود صحبت کنید. در ادامه، چندین روش درمان معمول تاندونیت را بررسی می‌کنیم:

استراحت و تغییر فعالیت:

در صورتی که تاندونیت شما ناشی از استفاده بیش از حد یا فعالیت خاصی است، ممکن است به شما توصیه شود که فعالیت را به مدت معین تا حد امکان محدود کنید یا فعالیت‌هایی با شدت کمتر و منظم‌تر انجام دهید.

کمپرس و یخ‌زدایی:

استفاده از کمپرس سرد (به ویژه در مدت 48 تا 72 ساعت اولیه پس از آسیب) می‌تواند در کاهش التهاب و تسکین درد کمک کند. استفاده از یخ بسته شده در دستمال نازک و قرار دادن روی منطقه دردناک به مدت 15 تا 20 دقیقه، چندین بار در روز، می‌تواند تسکین درد را فراهم کند.

فیزیوتراپی:

فیزیوتراپی شامل تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری، ماساژ، الکتروتراپی و درمان‌های فیزیکی دیگر است. این روش‌ها می‌توانند عوارض تاندونیت را کاهش دهند و کمک به بازسازی و قوی‌تر شدن تاندون‌ها و عضلات کنند.

آنتی‌التهاب‌ها:

در صورت لزوم، پزشک ممکن است داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مثل ایبوپروفن یا ناپروکسن را تجویز کند تا التهاب را کاهش داده و درد را تسکین دهد.

جراحی:

در موارد شدید و مقاوم در برابر درمان‌های دیگر، ممکن است نیاز به جراحی باشد. در جراحی تاندونیت، بخش متضرر تاندون بریده و بازسازی می‌شود.

امیدواریم که این مطلب برای شما مفید بوده باشد.